O karate

Początki karate sięgają tysiąca lat wstecz. Bodhidarma, przebywając w Chinach, w klasztorze Shao Lin, nauczał swoich studentów metod osiągania wytrzymałości i siły fizycznej niezbędnych dla zniesienia surowej dyscypliny, która była częścią ich religii. Trening fizyczny zaproponowany przez Bodhidarmę został następnie rozwinięty i udoskonalony, stając się sztuką walki znaną obecnie jako Shao Lin. Sztuka ta trafiła z czasem na Okninawę, gdzie zasymilowała sie z miejscowymi formami walki. Władca starożytnej Okinawy, a później władca Kagoshimy, miasta na wysuniętym najdalej na południe cyplu wyspy Kyushu w Japonii, zakazali używania wszelkiej broni, co spowodowało rozwój technik walki przy użyciu „pustej ręki” (kara – puste; te-ręka; przyp. Kama). Ze względu na swe chińskie pochodzenie sztukę te nazywano karate i zapisywano ideogramami znaczącymi dosłownie „chińską rękę”.

Znaczenie to zmienił współczesny mistrz Gichin Funakoshi, zmarły w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat w 1957 roku. Zamiast ideogramu oznaczającego „chińska” użył on do zapisania słowa karate ideogramu oznaczającego „pustą” rekę. Funakoshi uzył tego ideogramu ze względu na jego filozoficzne konotacje. W buddyźmie zen ideogram kara oznacza „czynienie siebie pustym”. Dla mistrza Funakoshiego karate było bowiem nie tylko sztuka walki, ale także szkołą kształtowania charakteru. Pisał : „Podobne jak gładka powierzchnia lustra odbija każdy przedmiot, który się przed nią znajdzie, i jak zaciszona dolina rozbrzmiewa najlżejszym nawet dźwiękiem, tak człowiek studiujący karate musi opróżnić swój umysł ze wszystkich złych i samolubnych myśli, by móc właściwie reagować na wszystko, co może napotkać na swej drodze.” Takie właśnie znaczenie posiada w słowie karate ideogram „kara”, czyli „pusty”.

Japońskie społeczeństwo ujrzało karate po raz pierwszy w 1922 roku, kiedy to Funakoshi, będący podówczas nauczycielem w Okinawian Teacher’s Collage, został poproszony o wykład i pokaz na wystawie tradycyjnych sztuk walki, sponsorowanej przez Ministerstwo Edukacji. Pokaz mistrza wywarł tak wielkie wrażenie, że natychmiast zasypano go prośbami o nauczanie w Tokio. W rezultacie Funakoshi nie wrócił już na Okinawę, lecz zaczął nauczać karate na różnych uniwersytetach, a nawet w Kodokanie – kolebce judo. Przełomowym momentem w historii karate był rok 1936, w którym powstał Shotokan. W 1935 roku Społeczny Komitet Wspierający Karate zebrał dość pieniędzy, aby wybudować budynek, który mógłby od początku być przeznaczony na dojo. Podwoje otwarto wiosną 1936 roku, a nieco zdumiony Funakoshi dostrzegł nad drzwiami nazwę „Shotokan” (Shotokan było literackim pseudonimem Funakoshiego z okresu młodości, kiedy to pisywał chińskie poematy).

W 1955 roku powstał Japoński Związek Karate (Japan Karate Association, w skrócie JKA), w którym Funakoshi objął stanowisko głównego instruktora. Początkowo organizacja ta skupiała jedynie kilku członków i garstkę instruktorów, którzy studiowali karate pod okiem sędziwego już mistrza. JKA uzyskał w roku 1958 oficjalną akceptacje Ministerstwa Edukacji. W tym samym roku związek zorganizował pierwsze japońskie mistrzostwa karate, które pomogły nadać tej sztuce status sportu wyczynowego.

Tekst zaczerpnięty z książki mistrza Mashatoshi Nakayamy pt. „Dynamiczne Karate”

Czym jest karate

Karate to nie tylko sztuka pięści. To droga poznania siebie i wewnętrznej harmonii, harmonii ciała i ducha.

We współczesnym świecie karate odgrywać może wiele różnych ról. Jest na przykład nauczane jako forma samoobrony w tysiącach prywatnych klubów na całym świecie. W Japonii stanowi część programu szkoleniowego policji i sił zbrojnych. Wiele uczelni włączyło karate do swych programów wychowania fizycznego. Stale też rośnie liczba kobiet uczących się technik karate. Zarówno w samej Japonii, jak i na całym świecie, karate stało się niezwykle popularnym sportem, kładącym nacisk tak na dyscyplinę duchową, jak i doskonałość fizyczną. Metoda walki, która zrodziła się niegdyś na Dalekim Wschodzie, przetrwała wieki i – ulegając stopniowym przemianom – stała się z jednej strony skutecznym sposobem samoobrony, a a z drugiej pasjonującym sportem, mającym rzesze entuzjastów na całym świecie.

PIĘĆ ZASAD SHOTOKAN Po pierwsze Rzecz w tym aby charakter doskonalić Po pierwsze Rzecz w tym aby siłę ducha rozwijać Po pierwsze Rzecz w tym aby prawdziwości drogi bronić Po pierwsze Rzecz w tym aby etykietę szanować Po pierwsze Rzecz w tym aby gorącością serca męstwa nie przesłaniać

SHOTOKAN DOJO KUN Hitotsu Jinkaku no kanseini tsutomeru koto Hitotsu Dorioku chikara no seishinowo yashinau koto Hitotsu Makoto no michiwo mamoru koto Hitotsu Reigiwo omonzuru koto Hitotsu Kekki no yuwo imashimeru koto

Dwadzieścia głównych zasad ducha Karate-Do

1. Karate zaczyna się i kończy pozdrowieniem
2. Karate nie jest formą agresji
3. Karate jest prawością i wdzięcznością
4. Karate jest drogą do zrozumienia siebie i innych
5. Duch jest zawsze pierwszy, technika zawsze druga
6. Zawsze bądź gotowy do otwarcia swojego umysłu
7. Karate uczy nas, niepowodzenie uderza w nas bardziej kiedy jest rezygnacją
8. Karate ma istnieć nie tylko na dojo
9. Karate jest zasadą dla całego twojego życia
10. Duch karate musi zachęcać i stanowić radość dla wszystkich poczynań
11. Karate musi współistnieć z ogniem twojej duszy
12. Karate nie oznacza zwycięstwa, ideą jest nie przegrać
13. Duch musi być niepodobny do swoich przeciwników
14. Koncentracja i wypoczynek muszą być używane we właściwym czasie
15. Myśl o swoich rękach i stopach jak o mieczach
16. Karate jest myśleniem, że cały świat może się obrócić przeciw tobie
17. Karateka zawsze pozostaje w gotowości
18. Kata jest doskonałością stylu, zastosowanie jest następne
19. Tak jak łuk karateka musi mieć zdolność napinania się i kurczenia, szybkości i powolności
20. Duch musi zawsze dążyć do doskonałości